Hmmm...

    Tytuł mógłby być szumniejszy nieco, ale darujmy sobie. W internetach łatwo błyskotliwieć, w życiu często otwiera się szeroko gębę i wydobywa się z niej monosylaby. A tu ma być bez ściem.

    Do rzeczy: czy to On dał się sprowokować, czy to fakt, że Niezaradna zapaliła ostatnio diabłu ogarek zaczął już działać - cholera wie. Cholera - nie czort, ani licho. Niech będzie neutralnie.

    Policzmy dni od ogarka dla diabła. Wyglądał on tak:

 ... i Niezaradna puściła go w fejs w środę, 19-tego. Czyli kasa powinna spaść na nią dopiero w niedzielę. No, ewentualnie w poniedziałek. Raczej postawmy na to drugie. Chyba, że to On i na nic liczenie dni. 

   W każdym razie coś zaczęło się dziać w piątek. Miniony od prawie dwóch godzin. 

   Niezaradna, jak zwykle padła nad kompem odsypiając nocne posiedzenia nad kompem. Ocknęła się z przerażeniem na 15 minut przed wybiegnięciem po Dwójkę do przedszkola. Ogarnęła makijaż twarzy ochlapując się zimną wodą (brak makijażu to nielicha oszczędność czasu i kasy). Kurtka zimowa do czyszczenia w torbę (jasny beż zimą - nigdy więcej - kurewsko nieoszczędne), klucz, buty, bieg. Przytomniejąc i biegnąc (późno, kurwa, późnoooo) już na ulicy usłyszała, że dzwoni jej telefon. 

   - Dzwonię z wydawnictwa...sszzzzzzzzzzzzzz... - głos poważnego pana. Taaaa. Niezaradna zmełła w ustach przekleństwo. Znów. - sszzzzzzzzzzzzzz... pani... w rekrutacji...

   

   - Tak? - Niezaradnej błysnęła lampka w głowie. I nieważne, że nie rozpoznała jaka. Wysłała w końcu aplikacje do niezliczonej liczby wydawnictw. - Tak?

   - Pani zgłosiła... sszzzzz... rekrutacji - Pana nadal zagłuszała ulica i dyszenie Niezaradnej, która w końcu biegła. Ale i tak słychać było, że się z lekka uraził. - Mogę... kilka minut...sszzzzzzz... pytań zadać.

   - Taaak - wydyszała w słuchawkę Niezaradna z rozpaczą - ale, proszę pana... To ważna dla mnie rozmowa, a ja biegnę do przedszkola... po dzieci... Możemy tę rozmowę... przesunąć... powiedzmy za dwie godziny?

   - Nie - stanowczość i uraza w tonie pana wzrosły - do każdego dzwonimy tylko raz.

   Kurwa, kurwa, Niezaradna przystanęła. I usłyszała:

   - Co to jest przyimek? 

   - Część mowy - powiedziała stanowczo Niezaradna starając się zyskać na czasie - część mowy, nie zdania! - a potem już poszła improwizacją kończąc mało błyskotliwie - ja wiem, że to nie jest definicja słownikowa, ale rozpoznaję przyimki...

   A pan poleciał dalej. Ze swymi dziesięcioma pytaniami. Teoretycznymi, praktycznymi. Gęsto przetykanymi ssszzzzzzzzumami samochodów z ulicy. W pewnym momencie Niezaradna starała się przed tymi szumami ukryć w bramie, ale po wejściu w nią okazało się, że jeszcze gorzej szumi w niej z pobliskiego sklepu. Jakaś klimatyzacja albo coś. W Dziurze klimatyzacja? Czyli raczej coś. 

   Pan powtarzał pytania i po pięć razy uwzględniając sytuację, ale Niezaradna i tak odnosiła wrażenie, że większości nie rozumie. Gdy doszło do ostatniego i zabłyszczała nie tylko rozpoznaniem, ale i nazwaniem po imieniu tautologii, poczuła tylko ulgę, że wreszcie. Oddać tę cholerną kurtkę i biec po Dwójkę. I pieprzyć, że pewnie w ten sposób straciła bezpowrotnie szansę na pracę w wydawnictwie... jakimś. Które zadzwoni, jeżeli przeszła do dalszego etapu rekrutacji. Nie wierzyła w pierwszy, zatem nie ruszy jej brak kolejnego. 

   Jeszcze Mąż, usłyszawszy w domu całą historię, stwierdził, że pachnie mu ona jakąś ściemą. Tu Niezaradna uświadomiła sobie, że z reguły rekrutacja na - korektorów? redaktorów? - chyba raczej inaczej. Tak.

   Ale kto wie. Wbrew ponuractwu całego dziennika, Niezaradna wierzy czasem, że jeszcze stanie ze słońcem twarzą w twarz. Z wypracowanym przez lata posuchy sceptycyzmem zastanawia się czasem tylko, czy nie będzie już wtedy ślepa, jak biedny Łysek z pokładu Idy. Ale na razie czeka.